Hey daar Nederlandertjes! Hoe staat het leven ervoor? Hier in Sulawesi is het net als in de rest van Indonesie helemaal top, super geweldig en mega coolie. Ik zit nu ong 10 dagen in Sulawesi, maar heb alweer genoeg gezien en meegemaakt om honderden verhalen over te schrijven(dit zal ik jullie in dit geval maar besparen). Maar sinds ik vanaf Lombok vertrokken ben heb ik het volgende meegemaakt......

Makassar: Free tea=Free transport!

Na 2 korte vluchtjes(en een hele laaaaange wachttijd op het vliegveld) was ik dan eindelijk in Sulawesi, een half uurtje verwijderd van de hoofdstad: Makassar. Een nieuw 'eiland' een nieuw avontuur dacht ik zo, eens kijken wat hier te beleven valt. Het eerste wat mij eigenljik opvalt is dat de mensen hier weer net zo enthousiast zijn om een westerling te ontmoeten als in Jakarta en het duurt niet lang of de: 'Hey mister!'s vliegen me weer om de oren. Toch wel een ander gevoel dan Lombok en Bali waar touristen de normaalste zaak van de wereld zijn. Na een heerlijk avondmaal(pap, en nee dit is niet sarcastisch) duik ik lekker mijn bed in om de volgende dag Makassar een beetje te verkennen. De volgende dag begin in ik met Fort Rotterdam. Een fort uit de tijd dat wij Nederlanders nog in Indonesie vertoefden. Echt heel bijzonder is het niet, een paar oude muren en een binnenplaats die volledig gerenoveerd is(maar niet op een leuke manier). Ach ja, je kan niet alles hebben. Vervolgens besluit ik om naar de haven te lopen. Een wandeltochtje dat ik misschien toch iets te kort had ingeschat. Na een...hele tijd, kwam ik dan toch eindelijk ik het bedoelde gebied aan. Overal mooie ouderwetse vissersboten, met masten en zeilen. Natuurlijk is ook hier, zoals overal in Indonesie, het afval sterk vertegenwoordigd. Inmiddels kijk ik daar niet meer van op, maar toch een beetje zonde is het wel. Op een gegeven moment hoor ik weer het bekende: 'Hey mister!', in dit geval van een vissersboot. Ik zie een man zitten die me enthouisiast wenkt, dus waarom ook niet. De boot ingeklommen en een rondleiding op de boot gekregen. Hele aardige man, sprak alleen net zo goed engels als ik Indonesisch spreek, dus het was vooral handen en voeten-werk. Als ik even later over straat loop, kom ik deze zelfde kapitein weer tegen voor zijn huis. Ik word uitgenodigd voor de thee en als arme sloeber backpacker, zeg ik natuurlijk geen nee tegen een gratis verfrissing(en een kans om de locals te ontmoeten). Binnen word ik voorgesteld aan de familie, moeder, dochter en zoontje. Even later krijg ik thee, geserveerd in hun beste servies en kijken we Micheal Jackson videoclips. Vervolgens laat de man mij trots, zijn nieuwe piaggo zien(automatisch, de niet schakelen, het hindsspel hierbij was een hele ervaring). Dan wordt hij opgebeld en moet ervandoor. Hij wil me best een lift geven zover als mee kan. Dus daar sta ik dan halfverwege de weg terug, klaar voor de rest van de wandeltocht... Of toch niet. Nog geen 2 minuten ben ik onderweg of er komt een andere man op een scooter langsrijden die mij overhallt bij hem thuis thee te komen drinken en zijn zwangere vrouw te ontmoeten(want die wou zo graag een tourist ontmoeten). Na ook hier weer even gezeten te hebben, wordt mij weer een lift aangeboden. Ook de 2e helft van mijn wandeltocht mag ik gratis mee in de auto. De volgende dag neem ik de bus richting Tana Toraja. Een gebied in centraal Sulawesi, een cultureel hoogstandje.

Tana Toraja: Blood, blood, gallons of the stuff(and a whole lot of ricepaddies).

Na een heerlijke 8uur lange busrit(ja jongens, 8uur in de bus zitten is hier echt geen straf, de uitzichten onderweg zijn waanzinning!), waarin ik Karin(een Zwisters meisje)ontmoette, kom ik aan in Rantepao. Een klein stadje centraal gelegen in Tana Toraja. Het is inmiddels al behoorlijk laat, dus snel naar bed om de volgende dag de boel te verkennen. Ik zat echt in een superleuk guesthouse. Lekkere kamer, mooi balkon, prachtige tuin, aardig personeel en een geweldig ontbijt! Hmmm, het meeste brood in Indonesie is echt niet weg te werken, maar dit, wauw. Heerlijke toast, met een glas sap, een kan thee, eitje erbij en heerlijke tamarinde-jam. Beste ontbijt in Indonesie! De rest van de dag lekker rondgelopen in Rantepao, de eerste christelijke plek die ik ben tegen gekomen in Indonesie. Het was best een leuke verandering om ineens overal kerken te zien en 'God bless you' overal te horen. Later op de dag plannen gemaakt met Karin om een begrafenis te bezoeken. Waarom ik dat nou zou willen doen? Het schijnt een cultureel hoogtepunt te zijn en trekt jaarlijks duizenden touristen. Ik kan zeggen dat het zeker een hele bijzondere ervaring was. De volgende dag is er een begrafenis, dus een gids gehuurd en een scooter en we waren klaar om te vertrekken. Het eerste wat mij opvalt zijn de gebouwen die speciaal voor de begrafenis zijn opgezet. Maar liefst 60 hutjes en 8 huizen? zijn er voor deze 4dagen opgebouwd. Een begrafenis is een hele happening hier. In dit geval was de overledene al meer dan een jaar...overleden en al die tijd wordt gebruikt om te plannen, te bouwen en alles te regelen. Alle familieleden, vrienden, kenissen, stadgenoten enz enz zijn aanwezig en ook een paar touristen(waaronder ik). Het begint met een kopje thee en een koekje, vervolgens is er een christelijke spreker(allemaal in het Indonesisch dus geen woord van verstaan), en dan is het tijd voor de Torajaanse ceremonie. Voordat deze begint, kom ik Anthony en Aislin tegen. Een Iers koppel dat ik al eerder tegen was gekomen in mijn guesthouse in Makassar(die toevallig ook in hetzelfde guesthouse hier in Rantepao verblijven). Er wordt gezongen, gesproken en vervolgens is het tijd om de kist in een draagtuig door het dorp rond te dragen. Even later komt de stoet weer terug bij de plek van de ceremonie. Ondertussen zijn er minstens 5 varkens geofferd en die worden overal, gevild, gesneden en verdeeld. Het bloed is al rijkelijk aan het vloeien(en het hield de komende uren ook niet op). Iets anders dat heel anders bij deze begrafenis is dat dit meer een viering is dan iets droevigs. Iedereen is eigenlijk heel blij, mannen duwen elkaar(voor de lol), de vrouwen doen een soort touwtrekwedstrijd met een rood lint en het eindigt met een kort maar krachtig watergevecht. Dan wordt de kist in 1 van de gebouwen getild en is het tijd voor het offeren van een buffel. Damn, dat was toch nog een heel stuk extremer dan ik het verwacht. Met een superscherpe machette wordt met 1 flinke slag(hierbij wordt de buffel wel eens gemist en een eigen arm afgehakt) wordt de hals van de buffel explosief opengereten. Een enorme hoeveelheid bloed spuit uit de wond en wij staan allemaal met open mond te staren. Het was allemaal in 5 seconden voorbij, maar dit is zeker iets dat voor altijd op mijn netvlies gebrand staat. Na de offering geven we een cadeau(sigaretten is de norm)af en is het tijd om weer richting Rantepao te gaan. Die avond ga ik wat drinken met Antony, Aislin en Rodny. Rodny heeft de kamer naast Anto en Aislin. Rodny komt uit texas, is een jaartje of 65, zier eruit als kapitein Iglo en heeft een die heerlijke Amerikaanse filmvertelstem. Echt een mooi figuur, ik hoop dat ik hem nog ergens tegenkom, want hij is echt wel een foto waard! De volgende dag is Karin een beetje ziek, dus ga ik met Anto en Aislin op scooters de omgeving verkennen. Toraja is toch wel echt een van de mooiste omgevingen in die ik tot nu toe gezien heb. Overl prachtige groene bergen, uitgestrekte rijstvelden die tegen de bergen op zijn geplant en graven in de bergen en bomen. Dit was echt een van de mooiste tochtjes die ik tot nu toe heb gemaakt. Ik blijf mezelf telkens weer afvragen of de schoonheid van dit land ooit ergens ophoudt. Ook de volgende dag wordt ik weer overweldigd door de prachtige omgeving als we met z'n vieren een berg opgaan waar geweldige uitgestrekte uitzichten over het hele gebied te zien zijn. Adelaars vliegen in de lucht en tjah wauw, echt te mooi om waar te zijn bijna. Niet alleen de natuur is hier super, ook de mensen hier zijn de vriendelijkste die ik tot nu toe ben tegen gekomen. Iedereen die je altijd heel vriendelijk begroet, kinderen die lachend op je af komen rennen om vervolgens als je een foto wil maken gillend van plezier wegrennen om zich te verbergen. Al met al is Toraja een van de heerlijkste en eerlijkste gebieden die ik Indonesie ben tegen gekomen. Na 5 dagen Toraja was het weer tijd om door te gaan. Na een laatste heeeeerlijk ontbijtje stapten we in de bus. Voor een behoorlijk interessante busrit....

Tentena: 300km in 22hours.

Om 9uur 's ochtends stapten we in de bus en om 10 uur die avond zouden we in Tentena aankomen, dat ging dus wel even ietsjes anders. De rit begon niet slecht, sterker nog verre van. Ook tijdens deze busrit doet Indonesie weer haar uiterste best om bij te betoveren met de meest waanzinnige panorama's. Het grootste gedeelte zitten we in de bergen die dicht begroeid zijn met jungle, en ik waan me net in Jurassic Park. Rond een uur of 6 komen we echter een obstakel tegen.Door een mudslide een paar dagen geleden is de weg ergens kapoet. Er is al wel een brug gebouwd, maar de bus kan amper langs het bouwverkeer dat overal langs de smalle bergweg staat. Het vonnis dat de buschauffeur veilde was: uitstappen en lopen. Niet echt iets wat ik nou echt heel tof vond, maar na 10minuten snapte ik wel waarom. Tijdens het lopen horen we ergens lawaai en als we de bocht omlopen zien we waar het vandaan kwam. Een vrachtwagen die langs een andere truck wou, was door een grondverzakking van de weg af gevallen en lag 10 meter lager ondersteboven. Dit was echt pas net gebeurd, overal renden mensen erop af, chaos, om de chauffeur die nog in de wagen zat te bevrijden. Best heftig allemaal, later werd de chauffeur bewusteloos op een motor richting het ziekenhuis gebracht(de uitkomst hiervan weet ik niet). Na een uur te hebben gelopen stopten we ergens in de buurt van de nieuw aangelegde brug om te wachten tot de bus aan zou komen. Dat duurde nog een kleine 7uur... Ja jongens het is niet alleen maar rozengeur en manenschijn hier hoor;) alhoewel ik tijdens die 7uur wel een paar goeie potjes domino met een Indonesisch jongetje heb gespeeld(vanzelfsprekend heb ik alles gewonnen). Toen eindelijk de bus langskwam was het nog een paar uur richting Tentena. Om 5uur 's ochtends werden we gedropt met de boodschap dat Tentena 2km die kant op was.... Kilometers in Indonesie zijn een vaag begrip, het kan varieren van 100 meter tot 5 kilometer. Dus gesloopt dat we al waren konden we nog aan een de wandeltocht(met 22kg backpack op mijn rug)van 2km(5km in dit geval) beginnen. Om 7uur 's vanochtend gebroken en doodmoe ingecheckt. Heeeeerlijk bijgeslapen vandaag. Nog een scooter gehuurd en een waterval bezocht.

Morgen ga ik weer mijn eigen weg en ga ik richting Lore Limbu National Park. Eens kijken wat voor avonturen dit weer zal opleveren. Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit verhaal. Ik heb in ieder geval intens genoten. Het volgende verhaal komt binnenkort weer en zal vast weer volstaan met ditjes, datjes en wauwtjes. In de tussentijd moeten jullie het hier maar mee doen.

Enjoy life!

Groetjes uit Indonesie,

Caius